20 αγαπημένα έργα: #14 Saltarello no. 2 & El Cant de la Sibil-la.

Για το μυθιστόρημα του Έριχ Μαρία Ρεμάρκ, «Ο μαύρος οβελίσκος» (μετάφραση Γιάννης Καλιφατίδης, Eκδόσεις Κέδρος).

Για το μυθιστόρημα της Vanessa de Haan, «Άγρια Θάλασσα» (μετάφραση: Σοφία Σκουλικάρη, Εκδόσεις Κλειδάριθμος).

Για το μυθιστόρημα του Αλμπέρτο Μοράβια, «Οι αδιάφοροι» (μετάφραση Ελένη Τουλούπη, Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα).

Όπως η αγρανάπαυση δεν σημαίνει αργία για τον αγρότη, η αγρανάπαυση της πανδημίας δεν σημαίνει, δεν πρέπει να σημαίνει, αδράνεια.

Η πανδημία μάς θύμισε ότι ο κόσμος είναι ένας και ότι δεν πρέπει να δίνουμε σημασία μόνο στον ευρωπαϊκό μικρόκοσμό μας.

Πού βρισκόμαστε σήμερα, στη μεγάλη, ταχύτατη έρευνα που διεξάγεται αυτή τη στιγμή σε όλο τον κόσμο.

Αποτροπή και ανθεκτικότητα στην εποχή ενός νέου είδους πολέμου.

Για το μυθιστόρημα του Andrew Ridker, «Οι Αλτρουιστές» (μετάφραση Σοφία Τάπα, Εκδόσεις Κλειδάριθμος).

Για το μυθιστόρημα της Νατάσας Παυλίτσεβιτς, «Κάπου αλλού» (Εκδόσεις Bell).

Για το βιβλίο της Φωτεινής Ναούμ, «Ο Διαχειριστής» (Εκδόσεις Κύφαντα).

Χαμένες (και καμένες) πατρίδες, επταστάδιοι πορθμοί και ανάστροφες μετακινήσεις μεταναστών.

Για το βιβλίο του Christopher Montague Woodhouse, «1821: Ο Πόλεμος της Ελληνικής Ανεξαρτησίας» (μετάφραση: Γιώργος Καράμπελας, Εκδόσεις Παπαδόπουλος).

Για τη νουβέλα της Κωνσταντίας Σωτηρίου, «Πικρία χώρα» (Εκδόσεις Πατάκη).

Για το βιβλίο του Mark O’ Connell, «Ο άνθρωπος του μέλλοντος» (μετάφραση Γιώργος Στάμου, Εκδόσεις Κλειδάριθμος).

Για το βιβλίο της Tiffany Watt Smith, «Schadenfreude: Οι κρυφοί νόμοι της ανθρώπινης χαιρεκακίας» (μετάφραση Ουρανία Παπακωνσταντοπούλου, Εκδόσεις Πατάκη).

Ευρωπαϊκή πανσπερμία, ευρωπαϊκό χάος και ευρωπαϊκή απελπισία — αλλά και ελπίδα.

Για το μυθιστόρημα του James Ellroy, «Θύελλα» (μετάφραση Μιχάλης Μακρόπουλος, Εκδόσεις Κλειδάριθμος).

Για το βιβλίο του Μαξίμ Λέο, «Ψηλά τις Καρδιές» (μετάφραση Γιώτα Λαγουδάκου, Εκδόσεις Δώμα).

20 αγαπημένα έργα: #13 Claudio Monteverdi – Zefiro torna, e ’l bel tempo rimena.

Πότε αλλάζει επιτέλους η δεκαετία;

Αναμνήσεις μιας παλιάς Παραμονής.

Πώς και γιατί μετρούν τον χρόνο τα μόνα όντα στον πλανήτη που δεν έχουν χρόνο: τα μόνα που ξέρουν ότι οι μέρες τους είναι μετρημένες.

Καθώς ο πολιτισμός μας γίνεται ψηφιακός, όλο και περισσότερο γίνεται ένας πολιτισμός εμπειριών που αφήνουν ψηφιακά χνάρια και όχι αντικειμένων.